We hebben dus niet alleen een prachtig zicht vanuit onze woonkamers, maar die oude bomen zorgen ook nog voor een gezonder leven.
Het is alsof ik met zelf ouder te worden, de taal der bomen beter en beter begrijp, want de laatste jaren groeit mijn liefde voor bomen exponentieel. Als we in de natuur zijn, voel ik soms zo’n ontzettend ontzag voor hun schoonheid , dat ik er bijna vlinders van in de buik krijg.
Paaszondag en schitterend weer. Een betere dag had Chantal niet kunnen uitkiezen om haar familie uit te nodigen. Als buren, waren wij en Koen en Ade ook van de partij. En van onze bende waren Frank en Sara er met onze kleinzoon Aleksei.
Chantal was al heel de week broodjes aan het bakken geweest voor haar genodigden. En zij brachten allemaal iets lekkers mee voor op de feesttafel.
De kindjes begonnen algauw de zoektocht naar de 55 eitjes die de paashazen van dienst, deze morgen hadden verstopt.
Veel blije gezichtjes en veel eitjes.
De paashaas had natuurlijk ook aan de grote mensen gedacht … en toverde ook bij hen een glimlach op het gezicht, door enkele eitjes te laten smelten in de zon …
Of was de paashaas gewoon een beetje dom? … dat zou ook kunnen natuurlijk 😉
of hij wou een nieuw soort bieslook lanceren, met chocoladesmaak ?
… of misschien een nieuwe carrière starten als chocolat art performer?
Chantal nodigt op Paaszondag haar familie uit op Zevenbergen voor een Paasbrunch en een Paaseierenraap voor de kindjes. Er was een idee om dat met alle bewoners te doen en alle kleinkindjes, maar we kregen dit jaar niet iedereen samen …
Aangezien twee van onze kleindochters deze week een dagje kwamen logeren, vond ik dat een uitgelezen moment, om het verklapte familiegeheim van Marina (zie vorige blogs) eens uit te proberen.
Eieren versieren op traditioneel Oekraiens-Russische wijze.
We gingen aan de slag met allerlei blaadjes, touwtjes, netjes van citrusvruchten, en nylonkousen (waarschijnlijk niet zo traditioneel… “but who cares?” ), en de wekenlang opgespaarde ajuinenpellen als basis voor onze kleurstof.
Het kleur in de kookpot zag er meteen goed uit, maar het openen van de pakketjes, na 10 minuten ongeduldig wachten, dat was toch een spannend moment…”zou het enigszins gelukt zijn?”
Na heel veel oh’s en ah’s waren we uiteindelijk best tevreden van ons werk…voor een eerste poging kunnen we trots zijn, en het moedigt aan om het volgend jaar met frisse moed en kennis opnieuw te proberen.
Niet zonder trots leverden de meisjes onze hard gekookte eitjes af bij Chantal waar ze zondag de show mogen stelen op haar Paasbrunch.
En voor wie eraan twijfelt of deze eitjes vers genoeg zullen blijven tegen zondag, vond ik alvast goed nieuws op het internet:
Je kunt hard gekookte eieren 5 tot 7 dagen bewaren als je die onmiddellijk na afkoelen in de frigo legt. En verder las ik zelfs dat eieren gekookt in zo’n ajuinenpellen-aftreksel antiseptisch zijn behandeld en dus langer bewaren. Tussen Aswoensdag en Pasen, de vastenperiode, verbood het katholiek geloof vroeger om vlees en eieren te eten. Eieren waren een kostbaar goed en mensen zochten oplossingen om hun eieren niet verloren te laten gaan.
Mensen die ook zo’n eitjes willen maken mogen gerust raad vragen.
Chantal is ons sinds enkele dagen komen vervoegen, het co-housen wordt eindelijk werkelijkheid.
Ook het gras is ingezaaid en, wonder boven wonder … het regent. Binnenkort dus samen genieten van ons terras in het groen.
Het is nog even wachten op Catherine, dan zijn we voltallig.
Chantal schrijft zelf graag, en stuurde me volgend bericht:
Niet meer straks en ginder, niet meer afscheid en verleden. Alleen nog het NU.
Je raadt het al: ik ben aangekomen op Zevenbergen, de verhuis is achter de rug. Dit wordt een iets langere blog, schrijven over verhuizen vraagt veel woorden.
Anderhalf jaar al begon mij het ontbreken van een terras parten te spelen. Niet spontaan buiten kunnen is niet aan mij besteed, dat weet ik nu wel zeker. Ik heb graag gewoond waar ik woonde. Het was een zeer lichtrijk appartement, het licht heeft me trouwens verleid om mijn nogal duister appartement in Heist te verkopen en naar Brugge te verhuizen. Mooie kanten hebben altijd ook een minpuntje: het was er heet, veel te heet. Van zodra de zon er was, was het in de winter minstens 25°, in de zomer 37°. Nee, ik overdrijf niet.
Afgelopen najaar werd ik er eigenlijk alsmaar ongelukkiger. Tijd om in te grijpen, ik wist alleen niet hoe.
Op 16 december ging ik na slapeloze uren uiteindelijk slapen met de luide verzuchting gericht aan al m’n doden (of dat aankomt weet ik absoluut niet, ik was in elk geval de verzuchting kwijt): ‘Geef me een teken. Eender welk teken: of om hier te blijven wonen, dan leg ik er me bij neer; of toon me een mogelijkheid om te verhuizen. Maar laat toch aub die twijfel ophouden.’
Op 17 december sta ik op en bij mijn gebruikelijke ochtendkoffie zet ik Facebook open. Het eerste wat ik zie is een advertentie met in koeien van letters: ‘Word jij onze derde huurder?’
Echt, dit kwam zo binnen! Ik google verder naar wat het project inhoudt, ik geef mijn mailadres en gsm nummer door en ga over tot de orde van de dag.
Op de middag krijg ik een man aan de lijn die me vraagt of ik Chantal ben. Hij stelt zich voor als Jeroen van cohousen. Eerlijk? Eerst dacht ik dat ‘van cohousen’ zijn familienaam was en ik wou net reageren dat ik niemand met die naam kende, toen hij zei: ‘Je bent toch geïnteresseerd in het project Zevenbergen?’
Jazeker. Ik werd uitgenodigd om eens te gaan kijken. Wat ik – samen met Viviane want ik vertrouw soms mijn eigen oordeel niet – ook deed. Ik maakte er kennis met Jeroen maar ook met Ade en Koen, de initiatiefnemers van het project. De plek, de rondleiding, de uitleg en de mensen, alles voelde heel erg goed. Ik vroeg een week bedenktijd.
Na nog een – ja natuurlijk – slapeloze nacht, nam ik een besluit: een plek die alles te bieden heeft waar ik naar zocht, ik zou dom zijn mocht ik het niet doen.
Het zouden drie lastige maanden worden. Want bij mij werkt het zo dat ik onmiddellijk alles wat moet gebeuren op een hoop op mij af zie komen. Veel ‘wat als’, veel ‘zal dit wel lukken?’, veel ‘wat kan er niet allemaal verkeerd lopen?’. Geen enkele keer de overweging dat ik er me wel eens niet thuis zou kunnen voelen. Nee, het ‘thuisgevoel’ werd alleen maar sterker door de twee bijeenkomsten die we hadden. Daar trok ik me aan op toen ik – toch wel een paar keer – het bos door de bomen niet meer zag. Fysisch kan ik niet veel aan, mijn lichaam protesteert regelmatig als mijn geest te veel wil. Een gevecht van drie maand met dat lichaam van me. Ik heb zelfs gedacht dat ik de hele verhuis niet zou overleven, letterlijk.
En dan komt uiteindelijk de dag. Verhuizers om zeven uur ‘s ochtends. Mijn poes naar de garage van een vriendin om haar het lawaai te besparen. Rond half elf alle drie mijn helpers op het nieuwe adres. We hebben gewerkt tot rond vijf uur. Ondertussen werden tuinmeubels geleverd, mijn zoon heeft de tafel gemonteerd, Telenet kwam langs. De poes opgehaald en in mijn slaapkamer geïnstalleerd. De buren gaven en geven heel bereidwillig technische informatie (er zijn veel toestellen waarvan ik het gebruik niet kende), ‘s avonds stond een fles champagne aan de voordeur: een welkom van de initiatiefnemers.
Dinsdag ben ik verhuisd, we zijn nu donderdagmiddag en ik ben voor 80% geïnstalleerd. Het is gewoon super. Nooit eerder woonde ik zo mooi en zo luxueus. De douche: je zou eronder blijven staan (zal ik niet doen hoor!). Eerstdaags ga ik – opnieuw samen met Viviane – op zoek naar een bureau zodat ik met zicht op de tuin kan werken.
Wat ik me herinner van de verhuis? De bergen werk die in het niets verdwenen van zodra ik hier arriveerde. De blije verwondering dat iedereen z’n woord hield: de verhuizers kwamen op tijd, mijn helpers stonden (en staan) me met trouw bij, Telenet kwam op het afgesproken uur, de tuinmeubels werden op tijd geleverd, alles paste als een puzzel in elkaar. Veel mensen hebben met me meegeleefd en me ondersteund. Dit vind ik echt niet vanzelfsprekend en zo’n ervaring doet zoveel deugd.
Een dikke dankjewel aan iedereen!
Wat ik nu ervaar? Ik word blij wakker, de ruimte in mijn hoofd is opnieuw groter, ik moet niets meer regelen en organiseren. Mijn lichaam vraagt nog rust, mijn geest is fit.
Sinds we hier wonen valt het me op dat hier in de buurt, heel wat prachtige magnolia’s bloeien.
Ik ben al geruime tijd geïnteresseerd in alles rond natuurvoeding, fermentatie en dergelijke. Vanuit die invalshoek, begon ik het internet te raadplegen, en kwam al snel uit bij een eenvoudig receptje om mee te starten: magnoliasiroop.
Toen ik las hoeveel goede eigenschappen er in een magnoliablad te vinden zijn, was mijn drang groot om erin te vliegen…
Eerst eens kijken of ik mooie verse bloemen kon plukken bij onze buren?! Ja hoor, zonder enig probleem. Ik besloot het toch maar even netjes te gaan vragen, en op die manier, een eerste contact te leggen met onze nieuwe buren. Een heel vriendelijke man kwam opendoen en gaf zonder enige twijfel toestemming om zijn bloemen te plukken. Hij moest weg , zei hij, “maar op een later tijdstip maken we dan wel eens nader kennis”
Ik ging meteen aan de slag, met zo’n 200 á 250 gr magnoliabladeren.
Volgens het gevonden recept heb ik die overgoten met 1 liter kokend water, en nu moet ik die 24 uur laten trekken.
s Anderendaags giet ik het geurende en gekleurde sap door een kaasdoek.
Het sap kook ik met suiker op.
Ik giet het geheel warm in gesteriliseerde flessen, en die moeten nu afkoelen, en daarna worden bewaard in de frigo.
De verkregen siroop , zou moeten een lekkere limonade worden, door water erbij te doen, en zou ook lekker zijn in een glaasje prosecco.
Benieuwd…binnenkort eens proeven…
Een dag later:
We hebben het geproefd , met een ricardglaasje, siroop tot het streepje, en dan aanvullen met water. Best lekker hoor.
11 jaar geleden kregen we via couchsurfing een jong koppel uit Moskou, Max en Marina, op bezoek. Jong, onbezorgd en vrolijk, het klikte tussen ons, en we hielden contact via FaceBook.
Sedert de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is gestart, zagen we posts passeren waarop Marina. voor de Russische ambassade in Brussel protesteert, met een bord “my mother is Russian, my father Oekranien, #no war, #Putin go to hell” Zo’n strijdvaardige taal komende van zo’n lieve jonge vrouw…het deed ons iets. Via messenger namen we contact op en stelden voor eens bij ons langs te komen. Ze bedankten aanvankelijk.
De neef van Max, woont al verschillende jaren in Brussel, en die zijn ouders (Oekraiëners) zijn daar nu ook aangekomen, op de vlucht voor de bommen. Ze logeerden dus met 5 personen in een kleine studio ergens in Brussel. Max en Marina vonden het geen slecht idee, om hun neef en diens ouders wat privacy te geven, en dan toch op ons voorstel in te gaan. Ze hebben ook een heel lieve hond “Bart” met zich mee.
Gisteravond kwam het hele verhaal uit Marina’s mond gerold. We konden niet helemaal volgen maar het hield wel aan de ribben.
Marina is onafhankelijk gemeenteraadslid in Moskou en legde een heel netwerk bloot van gesjoemel, waardoor er zomaar appartementsblokken worden geplaatst, midden in het historische centrum, er bouwschade optreed bij woningen van gewone mensen, waardevolle gebouwen verdwijnen…Ze had het ook over felle propaganda praktijken van buitenaf (vanuit het westen oa), die de verschillende bevolkingsgroepen al jaren tegen elkaar opzetten. Ik meen ook te hebben begrepen dat de jongere generatie minder vatbaar is voor polarisatie. Zo vind Marina het zo erg dat haar vader het soms al heeft over de “slechte Russen”, waarop ze hem rechtstreeks de vraag stelt “hou je nog van mij dan?” en hem probeert bewust te maken van zijn denkfout.
Ik hoop – en ik geloof er ook wel in – dat ook hier bij ons, de jeugd minder makkelijk tegen elkaar op te zetten is. Oorlog voeren zonder wapens die doden, daar is volgens mij soms meer moed voor nodig. Net zoals Greta Thünberg haar eenzame oorlog begon te voeren voor het Zweeds parlement en inmiddels een heel leger jongeren en ook ouderen achter zich wist te scharen in de strijd voor het klimaat.
Max en Marina moeten duidelijk hun verhaal kwijt…de woorden blijven maar stromen…ook deze morgen tijdens het late ontbijt tot het middagmaal. Gelukkig hebben ze op zijn minst eens goed geslapen.
Met de beste wil van de wereld, denk ik dat we ons onmogelijk kunnen voorstellen hoe zij zich nu voelen…Als opgejaagd wild?
Ze vertelden ons dat ze letterlijk bij elke grensovergang zo’n lichamelijke spanning voelen, die slechts kilometers verder van hen af valt.
Ze zitten nu aan ons keukeneiland alle mogelijke opties te bekijken die hen nog resten. Als ze terug naar Rusland gaan, dan staat hen hoogstwaarschijnlijk een gevangenisstraf te wachten, wegens hun oppositie activiteiten.
Toevallig is het Chris’ verjaardag en toen ik dat verklapte aan Marina en Max, gingen ze in hun wagen rommelen en keerden terug met de vraag of ik soms wat inpakpapier had.
Toen Chris zijn kadootje openmaakte, ontdekten we 2 prachtige, unieke bord-en-kop-setjes uit Portugal, waar ze eind vorig jaar waren, en welke ze dus waarschijnlijk voor zichzelf hadden uitgekozen. Een stukje van hun hart als het ware…we zullen nog vaak aan hen denken.
We gaan frietjes halen in frituur de Bosrand en eten samen. Daarna vragen ze ons of we het erg zouden vinden dat ze nog een nachtje blijven. Hoe zouden we dat nu kunnen weigeren…
Wij gaan vroeg slapen, om hen de ruimte te geven goed met elkaar te kunnen overleggen…
Waarom ik dit verhaal wil en moet vertellen? Omdat het zo onrechtvaardig is dat mensen hun land moeten ontvluchten omdat ze het probeerden te redden , maar het noodgedwongen moeten achterlaten in een doodstrijd.
Omdat ik hoop dat mensen die kunnen kiezen voor cohousing en coworking ook iets hebben aan de boodschap die aan Marina en Max hun auto hangt ” NO WAR”
Het duurde niet lang tot we door het zolderraam een boom bij het Kasteel van Wakken zagen knappen, een tijd later bij een hevige windstoot ging hij helemaal naar beneden en zagen we ook een andere boom omliggen.
Het werd een spannende namiddag en op de terugweg naar Brugge, zagen we overal brandweerkorpsen in de weer: omgevallen bomen, losgeslagen zeilen, afgewaaide dakpannen. Vrachtwagens konden moeilijk hun rijvak houden…
Toegegeven, we waren er niet helemaal gerust in hoe we Zevenbergen zouden terugvinden…en we waren alvast blij dat we preventief onze tuinmeubels hadden binnengezet.
Uiteindelijk viel de schade mee: heel veel kleinere afgewaaide takken, de vers aangeplante struikjes en boompjes hielden stand, maar de net aangeplante fruitbomen vooraan kregen het hard te verduren, ondanks de preventiemaatregelen van de tuinmannen. De boompjes zullen maandag waarschijnlijk moeten terug rechtgezet worden.
deze bleef recht dankzij de steun van een reeds langer geworteld maatje
We kunnen nu dus met een gerust hart onze cohousing stormproof noemen, een extra geruststelling.
Ondertussen las ik nog wat naampjes op de struikjes links en rechts.
Vibernum opulus Roseum of Gelderse roos:
en net aan ons schuifraam Vibernum Bodn Charles Lamont, ook gekend als Sneeuwbal :
De lente zal vol verrassingen zitten, want ook al was het vandaag geen weer om een hond door te jagen, de tuinmannen waren er wel,
Heel wat plantgoed werd in bakken het terrein op gebracht en natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet de baas…snel even wat naampjes gefotografeerd en gegoogled. Het ziet er allemaal veelbelovend uit:
fragaria vesca of bosaardbei, binnen handbereik vanuit onze logeerkamer…mmmm
brunnera macrophylla of het kaukasisch vergeet-mij-nietje, ook altijd mooi
rodgersia podophylla, ook wel “Schout bij Nacht” genaamd
symphytum grandiflora of smeerwortel, een krachtige bodembedekker waar geen onkruid tegen opgewassen is, zo las ik
Dit zijn maar enkele namen van plantjes aan de kant van de mysterieuse “nuttery-walk” waar Koen het zo graag over heeft…we zijn benieuwd.
Deze morgen zag ik een 3 tal fruitbomen aanvoeren, met een meer dan stevige wortelkluit. Die komen vooraan de villa, aan de kant van de Torhoutse Steenweg.
Ade wist me ook te vertellen dat er nog een perk met klein fruit komt, naast de zijgevel van de villa…Er is duidelijk geluisterd naar mijn “gelei-verzuchtingen”. Ik kijk er naar uit, precies een kind op de vooravond van Sinterklaas.
Langs de garage-ingang staan ook al mooie haag-struikjes.
Eerste bewoners, het klinkt een beetje als “pioniers”, en zo voelt het ook. Onze huifkar is een verhuiswagen en we zeulen ondanks het wekenlang “ontspullen” nog steeds massa’s spullen met ons mee. Maar we waren net als echte pioniers, avontuurlijk genoeg om de sprong te wagen naar het “eldorado”.
De weken voordien, rijden we op en af naar Brugge en verhuizen al veel keukengerief om in onze splinternieuwe keuken op te bergen. Ook de badkamer biedt reeds opbergmogelijkheden.
Chris amuseert zich rot om zijn nieuwe werkplaats in te richten in het kelderverdiep van de villa, rechtstreeks toegankelijk via de ondergrondse garage en te gebruiken door iedereen.
Inspectie door Maurice.
Op de verhuisdag zelf, kunnen op veel hulp rekenen van onze beide families.
Wakken wordt wakker in een rode gloed.Frank krijgt instructies ivm de huurvrachtwagen.Daar komt onze chauffeur aan in de Kasteeldreef.Aleksei krijgt instructies om het laadplatform te bedienen.Inladen…Samen met zoon en kleinzoon onderweg naar Brugge.En daar wacht Ria ons op met broodjes en verse soep.En dat blijft maar komen…waar zullen we dat allemaal kwijt geraken vraag ik me soms af…Als iedereen terug huiswaarts is , begin ik vol goede moed de dozen te ledigen en alles een plaatsje te geven…het is nog lang niet perfect, maar…we zijn verhuisd!
We sliepen op onze matras op de grond en rommelden nog wat verder op zondag…het begint er stilaan op te trekken…
cohousing zevenbergen 